de niet-aanval en de niet-foto

We zouden nog even gaan wandelen. Dat was tenminste wat Nurgül en Mariana, mijn vriendinnen in Istanbul, me zeiden. Halfweg de namiddag was er ook ineens een bericht uit de lucht gevallen: een vrouwen-voor-vrede-actiegroep zou een sit-in houden in het midden van de belangrijkste winkelstraat, İstiklal.
Ik had eerder die week al riot police in full force een kleine machtsontplooiing zien ontwikkelen, precies daar. Geen betoger of anderssoortige groep te zien toen maar wel een volledig bataljon met traangasgeweren, schilden, helmen en maskers in de aanslag zoals ik ze had gezien tijdens de opstand in Gezi Park twee jaar geleden. Zelfs zo’n imposant waterkanon torende bovende shoppende menigte uit. Ja, er waren die aanslagen geweest. Zelfs aan de grens hadden de douaniers zich bijzonder pesterig gedragen. Maar die dag zag ik geen enkele aanleiding en ik heb er ook niet op gewacht. Mijn naïeve ervaring met Turks traangas stond me nog bijzonder helder voor de geest. Nee dank u.

Hart Balkan

Als je een kapot geschoten moskee ziet. En dan een nieuwe.
Als je een kapotgeschoten kerk ziet. En dan een nieuwe.
Als sommige meisjes duidelijk niet op een bus wachten. En dan eentje wel.
Als de begraafplaatsen groter zijn dan de dorpen.
Als motards zonder helm rijden.
Als je Russisch meent te horen maar het geen Russisch is.
Als de mensen hartelijk zijn en de flikken extra nors kijken.
Dan weet je dat je in hartje Balkan bent.